به این فکر میکردم که خواب و رویاهای آدم ها، به مرور عوض میشن. شخصیتها و کارکترهاش، موضوع هاش. مثل من که دیگه خواب دبیرستان و کنکور رو نمیبینم ولی عوضش بچه های کلاسمون وارد خوابهام شده ان. دیروز بی هوا یاد اون معلم ریاضی دبیرستانم افتادم که تا همین چند وقت پیش خوابش رو میدیدم. دیدم عه! چه قدر وقته که از خوابهام رفته.
بدیهیه. نگرانی ها و آدمهای زندگی مون عوض میشن. رویاها هم.
نوار فیلم آدمها و مسائلشون که یه روز برام مهم بوده ان حتی اونهایی که تا سر حد بالا اومدن جون مایه گذاشتم از وجودم، همه از جلوم رد شدند. برام واضحه که این روند ادامه خواهد داشت.
حتی فامیل و دوستهای نزدیک عوض شده ان. خودم هم! مثلا شده ام مثل چسبی که انقدر چسبیده باشه به جاهای کثیف، قدرت چسبندگیش رو از دست داده باشه. اگر شخص مقابل ،خوش چسبندگی نداشته باشه راحت کنده میشم. یه کم وحشتناکه از نظر بقیه اما خب. به این مرحله رسیدنم ارزون نبوده و دست خودم هم نبوده!
بین همه ی رفت و اومدها، دو نفر همراه من تغییر کرده ان، همزمان که هم کنارم بوده ان و هم پشتم. پدر و مادرم.
مثلا مادرم. این روزا میفهمم که اون هیچ کسی رو نداره برای نزدیکی به جز خانواده، به جز من. عشقی داره که روز به روز بیشتر میشه. مراقبه هاش، محبت هاش. انقدر زیاده ان که میترسم. از وابستگی میترسم، از یه روز نبودنش میترسم. دنیایی که آدمهاش رنگ عوض میکنن ، بدون مادرم چطور خواهد بود؟ بدون پدرم؟.
هر چند که بی اختلاف نیستیم. باورها و فکرهای مخصوص خودشون رو دارن. ولی، حیله تو کار نیست. منفعت تو کار نیست، فقط و فقط ایثاره.
نادر ابراهیمی تو کتاب آتش بدون دود، نوشته بود که مدام بی پدر و مادر شدن رو تو ذهنت تجسم نکن و پرورش نده در حالی که هنوز پاهای مادرت قویه برای بیرون کشیدن نون از تو تنور. یه همچین چیزی. میگفت به جز کدورت دل هیچی نمیاره.
اما، من هر چی که میکنم، نمیشه. همچنان که مورد عشق اونها قرار گرفتن اجتناب ناپذیره، همچنان که اون بیرون منفعت به ایثار ترجیح داده میشه، من میترسم. از تنهایی.
درباره این سایت